Ο Δημήτρης Λέτσιος είναι μια από τις σημαντικότερες μορφές στη μεταπολεμική ελληνική φωτογραφία. Με έδρα τον Βόλο, ακτίνα δράσης το θεσσαλικό χώρο και την ευρύτερη ελληνική επικράτεια και χρονικό ορίζοντα που υπερβαίνει το μισό αιώνα, υπήρξε ακούραστος περιηγητής του ελληνικού τόπου, δημιουργώντας ένα πολύτιμο φωτογραφικό αρχείο σαράντα χιλιάδων περίπου φωτογραφιών, που διαπνέεται από τη βαθιά επιθυμία να κοινωνήσει των φυσικών και πολιτισμικών αξιών του τόπου του.

Γεννήθηκε το 1910 στην Ανακασιά του Βόλου. Ο πατέρας του διατηρούσε από το 1909 αρτοποιείο στο Βόλο γεγονός που προσέφερε στην οικογένεια τους μια σχετική οικονομική άνεση που επέτρεπε τη μόρφωση και τις σπουδές. Ο Δ. Λέτσιος αρνούμενος να συνεχίσει τις σπουδές του αρκετά νωρίς αποφάσισε να αναλάβει το αρτοποιείο στο οποίο εργάστηκε μέχρι το 1984.

Αντίβαρο στην πολύωρη και κουραστική εργασία του αρτοποιείου ήταν η αγάπη του και οι αποδράσεις στην ύπαιθρο είτε σε Κυριακάτικες πορείες είτε σε οργανωμένες εκδρομές.

Πάντα έβρισκε διαθέσιμο χρόνο για «να στριφογυρίζει» όπως λέει «στο Βόλο και τα Πηλιοχώρια. Σαν άνθρωπος που περπατούσα, η απόσταση Βόλος – Μακρινίτσα ήταν για μένα ψωμί και τυρί κάθε Κυριακή. Έτσι έμαθα φωτογραφία. Ψάχνοντας. Χαλώντας φιλμ και χαρτιά, προσπαθώντας να βελτιώσω τη χθεσινή δουλειά. Έκτοτε τα πάντα για μένα έχουν φωτογραφικό ενδιαφέρον».

Ξεκίνησε να φωτογραφίζει το 1934 και σταδιακά, άρχισε να διαθέτει όλο τον ελεύθερο χρόνο του στις εκδρομές και τη φωτογραφία. Κατά τη διάρκεια του μεγάλου σεισμού στον Βόλο το 1954 όλα τα πρώτα αρνητικά που είχε τραβήξει εκείνη την περίοδο καταστράφηκαν.

Το 1955 είναι η χρονιά που αποτελεί ένα καινούργιο ξεκίνημα και είναι η περίοδος που αρχίζει τις περιπλανήσεις του ανά την Ελλάδα. Υπήρξε συνιδρυτής της ΕΦΕ (1952) ενώ ίδρυσε την ΕΦΕ Βόλου (1956).

Η λογοτεχνία υπήρξε σημαντική επιρροή στο έργο του καθώς διάβαζε φανατικά κείμενα και ποίηση. Τα θεωρητικά ζητήματα της φωτογραφίας, από την οποία δεν βιοποριζόταν, δεν τον απασχολούσαν.

Ο Δ. Λέτσιος ήταν αυθόρμητος στην επιλογή των θεμάτων και στην αισθητικής τους προσέγγιση. Αγαπούσε τους ανθρώπους και τον τόπο του και είχε μια βιωματική σχέση με ότι φωτογράφιζε.

Μια σύντομη περιγραφή που κάνει ο Δ. Λέτσιος για το πώς φωτογράφιζε διευκολύνει τον αναγνώστη να προσεγγίσει τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζε τα θέματά του: «Την ίδια μέρα τέσσερις διαφορετικοί φωτογραφικοί χρόνοι. Ποτέ δεν εξαντλείται ένα θέμα. Αλλιώς ήταν προχθές το πρωί, αλλιώς ήταν χθες, αλλιώς είναι σήμερα».

Από τις φωτογραφίες του αποκαλύπτεται η τεχνική αρτιότητα του Λέτσιου, που δεν εστιάζεται μόνο στην αρμονική διάταξη και διαβάθμιση των τόνων του μαύρου και του γκρίζου, κοινό ζητούμενο της τότε εικονογραφικής αντίληψης, όσο στην πολύ καλή χρήση της φόρμας, γεγονός που τον κάνει να ξεχωρίζει από τους φωτογράφους της εποχής του.

Οι λήψεις του Λέτσιου από τα παραδοσιακά επαγγέλματα του θεσσαλικού κάμπου, τη λίμνη Κάρλα, το βουνό και τους λόφους, τα μοναχικά εικονοστάσια και τα πέτρινα γεφύρια, τη θάλασσα και τους ψαράδες, την αρχιτεκτονική του Αιγαίου, αν και δεν προσθέτουν κάτι καινούργιο στην ήδη πολυφορεμένη αφήγηση του είδους, εν τούτοις επιβεβαιώνουν την ικανότητά του να αναγνωρίζει και να απομονώνει τα στοιχεία εκείνα που συγκροτούν μια απρόσμενη στιγμή….

Στα εξήντα χρόνια της ενασχόλησής του με τη φωτογραφία, ο Δ. Λέτσιος κατέγραψε το ελληνικό τοπίο, το λαϊκό πολιτισμό, τον απλό άνθρωπο της υπαίθρου και τον καθημερινό μόχθο του.

Το αρχείο του, 40.000 περίπου φωτογραφίες, αποτελεί μια πολύτιμη καλλιτεχνική, ιστορική, κοινωνική και λαογραφική παρακαταθήκη.

Ξεκινά από τα τέλη του μεσοπολέμου και επεκτείνεται σε όλη τη μεταπολεμική περίοδο. Παρότι οι φωτογραφίες του διατρέχουν την ελληνική επικράτεια, μεγάλο μέρος του έργου του, εστιάζεται στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Θεσσαλία.

Ξεκίνησε να φωτογραφίζει το 1934 με μια φτηνή μηχανή και σταδιακά διέθεσε όλο τον ελεύθερο χρόνο του, σ’ αυτή του την αγάπη.

Οπως αναφέρει ο Ηρακλής Παπαϊωάννου, «το έργο του άρχισε να αναγνωρίζεται κυρίως μεταπολιτευτικά, όπως και αυτό των Μπαλάφα, Τλούπα, Μελετζή, που αποτελούσαν άτυπη ομάδα με αρκετές κοινές καλλιτεχνικές αρχές.

Στην τετρανδρία αυτή χρεώνεται σε ικανό βαθμό το μεγαλύτερο ίσως έργο, της μεταπολεμικής τουλάχιστον ελληνικής φωτογραφίας: η βαθιά προσέγγιση του λαϊκού, δημώδους πολιτισμού της υπαίθρου, μέσα από μια αυθεντική βιωματικότητα».

Ο Δ. Λέτσιος δε βιοποριζόταν από τη φωτογραφία. Ετσι, δώριζε γενναιόδωρα φωτογραφίες στους πρωταγωνιστές των εικόνων του, τιμώντας τους τόπους και τους ανθρώπους που στάθηκαν στο δρόμο του. «Ενδεικτικό στοιχείο της αντίληψης αυτής που είχε για το έργο του» σημειώνει ο Ηρακλης Παπαϊωάννου «είναι ότι δεχόταν με χαρά να το παρουσιάσει σε μικρές κοινότητες.

Δε φωτογράφιζε δηλαδή τον απλό άνθρωπο της υπαίθρου προορίζοντας το έργο αυτό μόνο για το αστικό κοινό του Βόλου ή άλλων πόλεων, όπου ενδεχομένως η φωτογραφία εκτιμόνταν περισσότερο, αλλά έβρισκε ευχαρίστηση να μοιράζεται τις φωτογραφίες του με τους ίδιους απλούς ανθρώπους που εμφανίζονταν σ’ αυτές, ενώ και στις ίδιες τις κοινότητες χάριζε ενότητες του έργου του, θεωρώντας πως αποτελούν κομμάτι ιστορίας και ματιά στον καθρέφτη αυτογνωσίας».
Πληροφορίες – Φωτογραφίες: aspromavro.net, visitvolos.com Πηγή www.dinfo.gr
-
1 Οι φωτογραφίες που διακρίθηκαν στον 12ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό “Δημ. Λέτσιος”
-
2 Στο αγαπημένο σήριαλ «Άγριες Μέλισσες» από χθες ο Βολιώτης Αργύρης Πανταζάρας.
-
3 Ο εθνικός μας «αστυνομικός»,Κώστας Παπαχρήστος ήταν από το Βόλο.
-
4 “Το σύνδρομο της άδειας φωλιάς” του Νίκου Τσακνάκη-Ψυχολόγου Παιδιών και εφήβων
-
5 Στο βιβλίο Γκίνες ο βολιώτης Ανδρέας Τιλελής
-
6 Η Μαγνησία μέσα από τον φακό του Δημήτρη Λέτσιου
-
7 Ταλέντα της Μαγνησίας. Γιώργος Βελιάδης, Διεθνής Πρωταθλητής Κολύμβησης
-
8 Πρόσωπα της Μαγνησίας. Γιώργος Μουτσιάρας,Μουσικός διευθυντής και μαέστρος
-
9 Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.Οίκος Κουτσίνα
-
10 Ο Βολιώτης Άγγελος Κριτσιώτης είναι έτοιμος να φτάσει με το ποδήλατό του στην Αθήνα.