Γνωρίζοντας τον τόπο μας. Κατηχώρι

Δύο είναι οι εκδοχές προέλευσης των ονομάτων “Κατηχώρι” ή “Κατωχώρι”-η διπλή ονομασία είναι πολύ παλιά, από την εποχή της Τουρκοκρατίας:

-“Κατηχώρι” είναι το χωριό του Κατή. Πράγματι, το 1842, οι κατηχωρίτες κατάφεραν να μεταφέρουν το κατηλίκι (Ειρηνοδικείο) στο χωριό τους. Έτσι το χωριό έγινε έδρα του τούρκου δικαστή, του Κατή, από τον οποίο πήρε το όνομά του.

-“Κατηχώρι”, ονομάζεται ο Κάτω Μαχαλάς της Πορταριάς, ο οποίος στη συνέχεια αυτονομήθηκε.

Αν και η πρώτη εκδοχή είναι η περισσότερο γοητευτική για τους κατοίκους του χωριού, επικρατέστερη πρέπει να θεωρείται η δεύτερη, δεδομένου ότι ο τύπος “Κατηχώρι” συναντάται πολύ πριν τα μισά του 19ου αιώνα, στους Δημητριείς, το 1791, καθώς και στη “Μερική Γεωγραφία” του Αργύρη Φιλιππίδη, το 1815.

Iστορική αναδρομή

Το μεσαιωνικό όνομα του χωριού είναι Κάτω Δρυανούβαινα. Κατά τον Γιάννη Κορδάτο, πρέπει να ανήκε στο βυζαντινό δημόσιο ή σε κάποιον άρχοντα, συγγενή του αυτοκράτορα. Αργότερα αποτέλεσε τουρκικό τσιφλίκι. Στην αρχή της τουρκοκρατίας θεωρούνταν ο Κάτω Μαχαλάς της Πορταριάς, με τον καιρό όμως χωρίστηκε και αποτέλεσε ξεχωριστή Κοινότητα. Το 1615 είχε 182 οικογένειες και 17 σπίτια.

Είχε επίσης και τουρκικό τζαμί. Ο Αργύρης Φιλιππίδης αναφέρει, στις αρχές του 19ου αιώνα, την ύπαρξη πολλών μοναστηριών στην περιοχή. Αργότερα, ο Δωρόθεος Σχολάριος γράφει, για την περίοδο 1860-1870, ότι το χωριό έχει 1000 κατοίκους και μεγάλα σπίτια ,ενώ ο Ρηματισίδης, περί το 1870, βρίσκει τους κατηχωρίτες “πολυπράγμoνας και ιδιοτελείς ”.

Το 1883, το Κατηχώρι και η Πορταριά συναποτελούν τον Δήμο Ορμινίου. Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1887, το Κατηχώρι λειτουργούσε δύο σχολεία, αρρένων και θηλέων, με 92 μαθητές.

Υπήρχαν επίσης εδώ γαλιάγριες, ελαιοτριβεία δηλαδή, ένα εκ των οποίων σώζεται μέχρι σήμερα, είναι δημοτικό και παρουσιάζει σε μαθητές και επισκέπτες την παραδοσιακή παραγωγή ελαιολάδου. Υπήρχαν ακόμη τεχνίτες που δούλευαν το χαλκό, το ασήμι και το χρυσό. Οι κάτοικοι του Κατηχωρίου ασχολήθηκαν και με τη σηροτροφία, τη βιοτεχνία μεταξωτών και τη βυρσοδέψία.

Στα πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα, οι καλλιέργειες του μήλου φιρικιού, ελιάς και αμπελιού αποτελούν τις κύριες ασχολίες των κατοίκων του χωριού. Στο μεσοπόλεμο, η ηλεκτροδότηση αυξάνει την παραγωγή των βιοτεχνικών εργαστηρίων. Τότε ηλεκτροδοτείται και το ένα ελαιοτριβείο, του Χατζηγιάννη, ενώ του Σίμου παραμένει υδροκινούμενο.

Στην Κατοχή το Κατηχώρι βομβαρδίστηκε δυο φορές. Το 1943 οι Γερμανοί σκότωσαν εν ψυχρώ 13 κατοίκους του χωριού. Το 1944 οι κατακτητές έκαψαν το Κατηχώρι, μαζί με την Πορταριά.

Το 1955, στο μεγάλο σεισμό, το Κατηχώρι είχε τις απώλειές του σε δεκάδες κτήρια. Η κατασκευή του οδικού δικτύου Πηλίου, ενώ για άλλα χωριά υπήρξε ευλογία, για το Κατηχώρι ήταν η καταστροφή. Υποβιβάστηκε και από κέντρο διερχομένων καραβανιών που κατευθύνονταν στο Βόλο ή επέστρεφαν στα χωριά, αφήνοντας χρήμα στον τόπο, κατέληξε ένα μικρό αγροτικό χωριουδάκι.

Κάτι από την παλιά του αίγλη απέκτησε και πάλι με την συνένωση του “Καποδίστρια” το 1998. Ως διαμέρισμα του Δήμου Πορταριάς έχει πλέον υποδομές τέτοιες που του επιτρέπουν μια ανάπτυξη στον τουρισμό- τομέα άγνωστο έως τώρα στο χωριό.