Το όνομα Αγχίαλος παράγεται από την πρόθεση αγχί, που σημαίνει πλησίον, κοντά και τη λέξη αλς-αλός που σημαίνει θάλασσα. Αγχίαλος είναι η παραθαλάσσια πόλη.
Ιστορική Αναδρομή
Η Νέα Αγχίαλος χτίσθηκε το 1906 από, κυνηγημένους από σοβινιστές Βουλγάρους, κατοίκους της Αγχιάλου, πόλης της Ανατολικής Ρωμυλίας. Οι πρόσφυγες αυτοί γλίτωσαν από τον εμπρησμό που κατέστρεψε την πόλη. Κατέφυγαν στην αρχή στην περιοχή των αλυκών της περιοχής και από εκεί, με βάρκες, διασώθηκαν, στο τουρκικό έδαφος, στη Σμύρνη, στην Κωνσταντινούπολη και στην Αίγυπτο, ενώ άλλοι κατευθύνθηκαν στον Πύργο, στην Μεσημβρία και στη Σωζώπολη απ’ όπου αναχώρησαν με ατμόπλοια για την Ελλάδα.
Συνολικά, καταστράφηκαν 707 ελληνικά σπίτια και 2 ελληνικές εκκλησίες από του Βούλγαρους.Οι περισσότεροι από τους πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν στη Νέα Αγχίαλο Μαγνησίας.
Η Αγχίαλος υπήρξε λιμάνι στον Εύξεινο Πόντο. Το 1878 υπήχθη στη βουλγαρική ηγεμονία και το 1885 προσαρτήθηκε στη Βουλγαρία. Στις αρχές της τέταρτης δεκαετίας του 19ου αιώνα η Αγχίαλος κατοικούνταν από 5000-6000 κυρίως Έλληνες και λιγοστούς Βουλγάρους. Ο Άγγλος διπλωματικός εκπρόσωπος St . Clair έγραφε, το 1863, στην επιστολή του από την Αγχίαλο ότι οι Βούλγαροι των παραλίων του Εύξεινου Πόντου είχαν αφομοιωθεί τελείως από τους Έλληνες και είχαν εξελληνισθεί. Ο αριθμός των Οθωμανών στην Αγχίαλο υπήρξε πάντα ελάχιστος εφόσον διέθεταν ένα μόνο τζαμί. Στα τέλη του 18ου αιώνα η Αγχίαλος αποτελούσε ένα μικρό χωριό με περιορισμένη οικονομική σημασία που παρήγαγε μόνο κάρβουνο. Υπήρχαν ακόμη και μερικά ναυπηγεία όπου κατασκευάζονταν μικρά πλοία.
Οι πρόσφυγες της Νέας Αγχιάλου εγκαταστάθηκαν στην περιοχή της αρχαίας πόλης της Πυράσου η οποία βρίσκονταν 4 χιλιόμετρα μακρύτερα των αρχαίων Φθιώτιδων Θηβών κοντά στα ερείπια των οποίων χτίσθηκε το χωριό Μικροθήβες. Ο οικισμός της περιοχής αρχίζει από τη Νεολιθική Περίοδο και συνεχίζεται στην Εποχή του Χαλκού, στη Γεωμετρική καθώς και στα Ιστορικά έως και τα Βυζαντινά Χρόνια.
Η πόλη καταστράφηκε το 217π.Χ. από το μακεδόνα Βασιλιά Φίλιππο Ε΄, μαζί με τις Φθιώτιδες Θήβες. Παρόλα αυτά, αναβιώνει και αναπτύσσεται στα βυζαντινά χρόνια. Από ανασκαφές που έγιναν στην περιοχή, από τον Ν. Γιαννόπουλο, ανακαλύφθηκαν πρωτοχριστιανικές βασιλικές με μωσαϊκά αγιογραφιών καθώς και δημόσια κτίσματα.
Οι αγχιαλίτες εγκαταστάθηκαν στη νέα τους πατρίδα και ασχολήθηκαν με την αλιεία και τις καλλιέργειες- ιδιαίτερα με την αμπελουργία.
Το 1912, το μεγάλο θανατικό -η ελονοσία- θερίζει πολλούς. Παρ’ όλα αυτά συμμετέχουν στον πόλεμο και 12 από αυτούς. πέφτουν ηρωικά. Συμμετέχουν στον αλβανικό πόλεμο καθώς και στην Εθνική Αντίσταση και πολλοί ανεβαίνουν στα βουνά.
Στην περιοχή γίνονται σαμποτάζ, όπως η ανατίναξη των γεφυρών στο Σωρό. Για αντίποινα η πόλη πυρπολείται και σκοτώνονται 3 άμαχοι. Στις 20 Ιουλίου 1944 η Νέα Αγχίαλος γίνεται θέατρο μιας μεγάλης μάχης.
Το 1952 με την φροντίδα του αρμοδίου υπουργείου λειτούργησε σχολή οικοδομών για να μάθουν οι νέοι Αγχιαλίτες την τέχνη του οικοδόμου, αλλά και του μαραγκού. Η διδασκαλία είχε διάρκεια τρεις μήνες και στο τέλος των μαθημάτων το υπουργείο δώριζε τα χρησιμότερα εργαλεία
Το 1952 με υπόδειξη της αμερικανικής αποστολής συστήθηκε στην Νέα Αγχίαλο όπως και σε άλλες αγροτικές κωμοπόλεις Αγροτολέσχη. Στη λέσχη συμμετείχαν νέοι και νέες της Νέας Αγχιάλου.
Πριν ακόμη ολοκληρωθεί η ανοικοδόμηση της κωμόπολης από τους εμπρησμούς, σημειώνεται νέα καταστροφή. Από το σεισμό του 1954, τα περισσότερα σπίτια κρίθηκαν κατεδαφιστέα ή ακατοίκητα.
Κατά το 1955 άρχισε να επεκτείνεται το δίκτυο ηλεκτροφωτισμού σε όλη την περιοχή. Την ίδια εποχή (1955) στην περιοχή της Νέας Αγχιάλου άρχισε να κατασκευάζεται το στρατιωτικό αεροδρόμιο (111 ΠΜ). Το αεροδρόμιο συντέλεσε στην ανάπτυξη της Αγχιάλου οικονομικά και κοινωνικά. Θεσμοθετείται και, το καλοκαίρι του 1958, ξεκινάει από το Συνεταιρισμό Οινοπαραγωγών, η πασίγνωστη Γιορτή του Κρασιού.