Η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου, είναι πρωταθλήτρια κολύμβησης ΑμεΑ. Αν διαβάσει κανείς τις διακρίσεις που έχει πετύχει το μόνο συμπέρασμα που μπορείς να βγάλεις είναι πώς είναι μια γυναίκα με δύναμη ψυχής που δίνει καθημερινά μάχες και στόχος της είναι να τις κερδίζει. Στα 14 της διαγνώστηκε με μια αυτοάνοση μορφή μυασθένειας, το Stiff Person Syndrome ωστόσο δεν άφησε την πάθηση της να της αφαιρέσει την όρεξη για ζωή
Η χρονιά του 2018 ήταν για την Αλεξάνδρα Σταματοπούλου μια χρονιά με πολλές επιτυχίες αλλά και δυσκολίες όπως θα εξηγήσει η ίδια στη συνέντευξη μας. Στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κολύμβησης ΑμεΑ στο Δουβλίνο η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου,κατάφερε να φτάσει στην κορυφαία αγωνιστική στιγμή της καριέρας της. Η Ελληνίδα πρωταθλήτρια, πρώτευσε στα 50μ. ύπτιο S3, με επίδοση 53.29, που αποτελεί νέο πανελλήνιο ρεκόρ.Βραβεύτηκε κορυφαία αθλήτρια με αναπηρία για το 2018.
Συνέντευξη Άρτεμις Καλαμογιώργου
Κυρία Σταματοπούλου καλησπέρα
Καλησπέρα σας . Είναι τιμή μου πραγματικά η σημερινή μας συνέντευξη .
Όπως προαναφέρατε και η ίδια,είμαι αθλήτρια κολύμβησης από το 2010 και συνεχίζω, πιστεύω δυναμικά,να κυνηγάω τους στόχους και τα όνειρα μου.Από το 2013 είμαι μέλος της Εθνικής ομάδας Ατόμων με Αναπηρία κάτι που με κάνει χαρούμενη και συνάμα υπερήφανη.Προπονητής μου και συνοδοιπόροι στο ”ταξίδι”που λέγεται πρωταθλητισμός,είναι ο κύριος Μιχάλης Νικόπουλος και η φυσικοθεραπεύτρια μου Άνθη Ζουμπλιού,που με έχουν στηρίξει με το καλύτερο τρόπο,σε κάθε μου βήμα.
Τη χρονιά που μας πέρασε για μένα ήταν μια αρκετά δύσκολη χρονιά , με ανάμεικτα συναισθήματα.Αρχικά θα ήθελα να αναφέρω ότι άλλαξα κατηγορία στη κολύμβηση.Από s3 με ανέβασαν στη κατηγορία s4.Λόγω του ότι έγινε ενόψει αγώνων,σε πανευρωπαικό επίπεδο,με έφερε σε αρκετά δύσκολη θέση και συναισθηματικά,αλλά και ως φυσική κατάσταση,ένιωθα ότι δεν μπορώ να ανταπεξέλθω ισάξια στις δυνατότητες των συναθλητριών μου.
Πέρασαν δύο ημέρες για να μπορέσω να αφομοιώσω,πλέον τους καινούριους όρους, η αλήθεια,όχι πολύ εύκολα.Οι πρώτοι μου αγώνες, στο ελεύθερο 50 μέτρα και 100 μέτρα,όπως ήταν αναμενόμενο,με κατέταξαν στην 9η θέση.Η ίδια πλήρως απογοητευμένη για την προσωπική μου απόδοση,στην αρχή πίστεψα ότι δεν ανήκω πλέον στην κολύμβηση ή ότι όλοι μου οι κόποι πάνε στράφι.Τις πρώτες ημέρες, στροβίλιζε στο κεφάλι μου συνεχώς και με είχε αποδυναμώσει .
Τις τελευταίες μέρες ,κάποια ”μαγική ” ,μια εσωτερική δύναμη,ήταν σαν να μου επιβεβαίωνε ότι πλέον ανήκεις εκεί, ή θα το λάμβανα υπόψιν και θα προχωρούσα,ή θα έμενα στάσιμη με ένα τεράστιο ΑΝ.Όμως ξέρω ότι ως προσωπικότητα δεν με αντιπροσωπεύει,μια τέτοια στάση.
Μίλησα με τον κ.Δημήτρη Πετρούνια ( life coach της ομάδας μας) και τον προπονητή μου Μιχάλη Νικόπουλο,όπου με ενθάρρυναν απίστευτα, στο να κυνηγήσω ξανά από την αρχή το στόχο μου.Την τελευταία ημέρα,το πρωί είχα τους προκριματικούς στα 50 μέτρα ύπτιο.Μέσα μου κάτι μου έλεγε ότι θα περάσω στους τελικούς,με μια περίεργη σιγουριά.Έβαλα το χαμόγελο μου,δημιούργησα τη σωστή διάθεση και κατάφερα να περάσω στους τελικούς .
Όπως περιγράφει η Αλεξάνδρα, ένα συμβάν ήταν αρκετό για να την κάνει να πεισμώσει και να κάνει την υπερπροσπάθεια που της χάρισε το μετάλλιο.
Το βράδυ της ίδιας μέρας στους τελικούς,έτυχε ο προπονητής της Ουκρανίας να κάτσει στο τραπέζι όπου είχα ξαποστάσει να συγκεντρωθώ και να συνομιλήσω με την φυσικοθεραπεύτρια μου και συνοδό μου,Άνθη,η οποία μου έδινε το τελικό κουράγιο.Ο εν λόγω προπονητής της Ουκρανίας θεώρησε σωστή την τακτική να με αποθαρρύνει 20 λεπτά πριν τον αγώνα, λέγοντας μας καταφατικά «Η Ελλάδα θα βγει τρίτη ή τέταρτη θέση.Πιο πάνω με τίποτα,γιατί οι αθλήτριες μου είναι οι καλύτερες» Η έπαρση του τεράστια,αλλά και η δική μου αυτοπεποίθηση,πλέον δεν χωρούσε καμία φαμφάρα και καμία εκδήλωση,δήθεν τεράστιου φόβου.Έτσι η ίδια πήρα το θάρρος με απόλυτη συνείδηση των πράξεων μου,να του ανταπαντήσω με την ίδια έπαρση.Του έκανα γνωστό ότι «Φίλε μου εδώ κάθεσαι μάλλον σε λάθος τραπέζι ,η Ελλάδα θα έρθει μάλλον πρώτη» Σαστισμένος και με σπαστό χαμόγελο κατευθύνεται στο χώρο της πισίνας.Το ίδιο κι εγώ.Με το που βγήκα στην ”αρένα ” όλο το team της Ελλάδας και άλλων Ευρωπαϊκών χωρών άρχισαν να φωνάζουν δυνατά το όνομα μου «Πάμε Αλεξάνδρα μπορείς ..» και από τους ξένους «come on Greece ..» Την ώρα του «λάβετε θέσεις ..»
Εγώ ένιωθα ένα σφίξιμο στη καρδιά,ένα κόμπο στο στομάχι .. Αλλά ήξερα ότι είναι για καλό μου.. Έβαλα τις ”παρωπίδες” μου και άρχισα τον αγώνα μου στο ύπτιο.Έλεγα μέσα μου, τράβα κουπί ..δώσε δύναμη,η χώρα σου πρέπει σήμερα να ακουστεί.Τερμάτισα και νόμιζα ότι τερμάτισα 4η. Λόγω της πάθησης που έχω ,έχουν επηρεαστεί το οπτικά νεύρα και δεν είχα την ευκαιρία να εκφράσω τη χαρά μου άμεσα.Βεβαίως καταλαβαίνετε,όταν το συνειδητοποίησα τι έγινε .
Τα ανάφερα όλα αυτά,για να κατανοήσετε περίπου,το τι συνέβαλε στην δική πρώτη θέση στους αγώνες και το πως βίωσα όλη αυτή τη τεράστια στιγμή για εμένα.Νιώθω υπερήφανη για όλη αυτή τη δοκιμασία μου,που εν τέλει μου έδωσε αρκετή δύναμη και κουράγιο,ώστε να είμαι στη πρώτη θέση με χρυσό μετάλλιο.Όταν είδα την Ελληνική σημαία να αναβλύζει και συνάμα άκουγα τον Εθνικό μας ύμνο,ένιωσα ένα ρίγος.Ξέσπασα σε κλάματα,όχι απόλυτα για την δική μου επιτυχία,αλλά για την ανακούφιση του ότι αξίζουμε ως λαός .Όταν το θέλουμε αξίζουμε.
- Θα θέλατε να μας πείτε ποια ασθένεια σας ανάγκασε να κινήστε με αναπηρικό καροτσάκι;
Η ασθένεια που ανάγκασε εμένα,να μετακινούμαι με αμαξίδιο,είναι το αυτοάνοσο που έχω,το σύνδρομο Stiff person , το οποίο έδειξε με αρκετά απότομο τρόπο τις ενδείξεις του.Κυρίως αδυναμία και τρόμο ηρεμίας σε παρατεταμένη κίνηση,μουδιάσματα και καύσος σε άκρα.Η υπερτονία και η απότομη ατονία είναι αυτή που δυσχεραίνει πολλές κινήσεις μου .
- Αν και μπορώ να καταλάβω γιατί ασχοληθήκατε με την κολύμβηση αφού και εγώ είμαι πρώην κολυμβήτρια. Πότε ήταν η πρώτη σας επαφή με την κολύμβηση;
Ασχολήθηκα με τη κολύμβηση ως θεραπευτικό μέσο και έως τώρα,στο φυσικοθεραπευτήριο που πηγαίνω στο ΑΝΑΠΤΥΞΗ της κ. Μπλαζάκη,κάνω θεραπευτική κολύμβηση με τη κ Γεωργία Κατσικάρη και θεωρώ ότι με βοηθάει άπειρα στο συντονισμό των κινήσεων μου και στο να ελαττωθούν αρκετά συμπτώματα.Άρα ο λόγος στην αρχή ήταν καθαρά θεραπευτικός. Αλλά το 2012 μου έγινε η πρόταση από το προπονητή μου να προσπαθήσουμε για κάτι που θα ήταν και για μένα πιο ενδιαφέρον.Έτσι κι έγινε αυτή η “συνταγή” επιτυχίας θεωρώ .
- Διάβασα κάπου ότι ασχολείστε με το χορό και την ακροβατική με αμαξίδιο και ότι πήρατε μέρος για άλλη μια φορά μέρος στον μαραθώνιο της Αθήνας έχετε βάλει στόχο να δοκιμάσατε κάτι άλλο;
Ασχολούμαι με το χορό και με την ακροβατική ναι.Επίσης με το Μαραθώνιο που αναφέρατε . Είναι ένα όμορφο “στοίχημα” στάση ζωής σε κάτι που δεν είναι και τόσο δεδομένο για πολλούς συνανθρώπους μας . Είμαι μέλος του σωματείου ατόμων με νευρομυικές παθήσεις (MDA HELLAS) , το οποίο μου άνοιξε την αγκαλιά του,χωρίς να ανήκει η πάθηση μου στο σωματείο τους και τους ευχαριστώ πάρα πολύ !!
Ο Μαραθώνιος προέκυψε από το σωματείο αυτό και από το χορηγό μου, για τους αγώνες την κυρία Βίβιαν Τσαμαδού μέσω της εταιρείας PwC,από την κυρία Eliana Abravanel και το MDA HELLAS.Έτσι πήρε το όνομα FINISH LINES η όλη μας προσπάθεια με το Μαραθώνιο «όλοι μπορούμε να τρέξουμε ..χωρίς φραγμούς ! Άρα η “τελική γραμμή”»!!
Το θεωρώ πάρα πολύ σημαντική αυτή τη δράση.Δεν ξέρω αν στη μετέπειτα πορεία μου θα ασχοληθώ με κάτι,είμαι είδη 32 ετών.Χωρίς να σημαίνει ότι ο χρόνος και γνώσεις σταματάνε ποτέ.Αλλά ως αθλήτρια θέλω να φτάσω μέχρι τους Παραολυμπιακους του Τόκυο,το 2020 και να σταματήσω την πορεία μου ως αθλήτρια κολύμβησης.Πολύ θα χαρώ να φανώ χρήσιμη σε άλλες πτυχές,που η ίδια μπορεί να μην τις έχω ανακαλύψει
Επίσης με το Σύλλογο “Δεν Υπάρχουν Άνθρωποι με Ειδικές ανάγκες μόνο Άνθρωποι “της κυρίας Σύλβια Αντώναρου συμμετέχω στην επίδειξη μόδας που έφερε η ίδια στην Ελλάδα (πασαρέλα για ΑμεΑ )Είναι ένας από τους πιο σημαντικούς παράγοντες στη ζωή μου και οτι αναδείχθηκα.
- Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που θα θέλατε να ευχαριστήσετε;
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που θέλω να ευχαριστήσω.Είναι γονείς μου, που μου έδωσαν τις βασικές αρχές και την πειθώ.Έπειτα το προπονητή μου Μιχάλη Νικόπουλο και τη φυσικοθεραπεύτρια μου -συνοδό μου Άνθη Ζουμπλιού που πίστεψαν και πιστεύουν στις δυνατότητες μου.Σίγουρα το σωματείο MDA HELLAS,την κυρία Βίβιαν Τσαμαδού,την κυρία Eliana Abravanel και έναν πολύ αξιόλογο άνθρωπο τον κύριο Γιώργο Πατεράκη , που με βοήθησε με την χορηγία των προϊόντων της Herbalife.Επιπρόσθετα τον κ. Νικο Πουλόπουλο που βοηθάει στο να κάνω φυσικοθεραπείες.Τέλος δεν μπορώ να παραλείψω την κυρία Ντιάννα Ματζαβίνου εθελόντρια στον ΕΡΥΘΡΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ που φέτος είναι στο πλευρό μου και με στηρίζει στο κολυμβητήριο.
- Ποιος είναι ο επόμενος στόχος σας;
Οι στόχοι που θέτω για αυτή τη χρονιά είναι,το Παγκόσμιο πρωτάθλημα,να καταφέρω να είμαι στους τελικούς και γενικά να εξελίσσομαι ως άνθρωπος πρώτα από όλα κι έπειτα ως αθλήτρια .
- Ποια είναι η συμβουλή σας σε κάποιον που έχει κάποια πάθηση;
Συμβουλή,δεν θα το έλεγα ακριβώς έτσι.Δεν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος άλλωστε.Όμως θεωρώ ότι ωραίο είναι να περάσουμε κάθε στάδιο ( θλίψη,θυμό κ.λ.π ) αλλά να μην καθορίσουν το υπόλοιπο της ζωής μας.Να βρούμε εναλλακτικές που θα ανακουφίζουν ή και θα μας κάνουν να διαπρέψουμε κάπου.Δεν είναι αναγκαίο να είμαστε τέλειοι για κανέναν, παρά μόνο για να είμαστε οι ίδιοι αρκετά ευχαριστημένοι με το εγώ μας . Φιλική συμβουλή,βγείτε έξω,πηγαίνετε βόλτα.Οι δρόμοι είναι εμπόδιο και το ξέρω.Μην βάζουμε όμως ένα παραπάνω εμπόδιο.Για όσους έχουμε αυτοάνοσο « Αγαπάτε την πάθησή σας και εκείνη ξέρει,θα μαλακώσει .»
- Τι είναι η αγάπη για σας;
Αγάπη για μένα είναι ότι μπορείς να το αισθανθείς με οποιαδήποτε ικανότητα έχεις.Είναι ο αλληλοσεβασμός ή αλληλοεκτίμηση και το προσόν του να αποδέχεσαι τα θέλω τα δικά σου πρώτα και μετά του συνανθρώπου σου.
- Αγαπημένο βιβλίο;
Αγαπημένο βιβλίο για μένα,θεωρώ το «Αναζητώντας το χαμένο χρόνο» (ΜΑΡΣΕΛ ΠΡΟΥΣΤ )
- Ποιο είναι το μότο σας;
Το μότο που υποστηρίζω ακράδαντα,δεν είναι δικό μου.Είναι του (Λες Μπράουν),το «Αρκετοί από εμάς,δεν ζούμε τα όνειρα μας,γιατί ζούμε τους φόβους μας»
Οπότε λέω ας ξεπεράσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό κι ας γίνουμε οι δικοί μας ήρωες, όχι αυτοί μου φανταστήκαμε .