24 Μαρτίου τού 1967 Παραμονή εθνικής εορτής, και το τριακοστό ένατο τεύχος τού Μίκυ Μάους επιστρέφει στα πάτρια για μια περιπέτεια στην Κρήτη.
Το τεύχος ξεκινά με την περιπέτεια στην Κρήτη, σε σενάριο και σχέδιο Carl Barks. Η ιστορία ανατυπώθηκε στη χώρα μας στα Μίκυ Μάους 473 και 1076 και, με τον τίτλο η φιλοσοφική λίθος, στο Κόμιξ 121 και στον δέκατο τόμο τής μεγάλης βιβλιοθήκης τού Καρλ Μπαρκς.
Η ιστορία είναι γνωστή. Ο Σκρουτζ βρίσκει κάποιες αναφορές για την ύπαρξη της φιλοσοφικής λίθου, μιας πέτρας, κατασκευασμένης από τους αλχημιστές τού μεσαίωνα, η οποία είχε την ιδιότητα να μετατρέπει όποιο μέταλλο ακουμπούσε σε χρυσάφι.
Ακολουθώντας το ένα ίχνος μετά το άλλο, τα παπιά τριγυρνάνε στην Ευρώπη και στη Μεσόγειο, ενώ την ίδια διαδρομή κάνει και ένας κοντούλης με μούσι, τον οποίο βαφτίζουν «ο κύριος Καλημέρας», επειδή κάθε φορά, που συναντιόντουσαν, τους έλεγε καλημέρα. Αν και τα ίχνη, που ακολουθούν, δεν φαίνεται να οδηγούν πουθενά, η ύπαρξη του κυρίου Καλημέρα είναι αρκετή για να τους κάνει να θέλουν να είναι αυτοί οι πρώτοι που θα βρουν τη λίθο, αν υπάρχει.
Τα ίχνη οδηγούσαν στο Λαβύρινθο
Τα ίχνη οδηγούν, τελικά, στην Κρήτη και στο Λαβύρινθο του βασιλιά Μίνωα. Ο κύριος Καλημέρας κάπου εκεί τα παρατάει, αλλά τα ανιψάκια βρίσκουν την είσοδο του Λαβυρίνθου, χρησιμοποιώντας, τι άλλο, το βιβλίο τους, που ακόμα δεν λέγεται βιβλίο τών Μικρών Εξερευνητών. Μέσα στο λαβύρινθο βρίσκουν έναν εγκαταλελειμμένο ναό, γεμάτο θησαυρούς. Κάπου παραπεταμένη εκεί μέσα είναι και η φιλοσοφική λίθος, την οποία παίρνουν μαζί τους.
Στο ξενοδοχείο ο Σκρουτζ αρχίζει να μετατρέπει οτιδήποτε μεταλλικό αντικείμενο βρίσκει μπροστά του σε χρυσό. Αυτό τραβά την προσοχή τού κυρίου Καλημέρα. Όταν, όμως, πηγαίνει να τους μιλήσει, τα ανιψάκια τον τσουβαλιάζουν και τον αρχίζουν στην ανάκριση. Ο κύριος Καλημέρας αποδεικνύεται ότι είναι επιθεωρητής τής διεθνούς αστυνομίας, με αρμοδιότητα την προστασία τού χρήματος.
Έχοντας μάθει λίγο μετά τον Σκρουτζ για την ύπαρξη της φιλοσοφικής λίθου, είχε ξεκινήσει να τη βρει, καθώς αλόγιστη χρήση της θα μηδένιζε την αξία τού χρήματος. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι, με την παρατεταμένη χρήση, θα μετατρεπόταν και αυτός, που τη χρησιμοποιούσε, σε χρυσάφι. Έτσι, τρέχουν να προλάβουν τον Σκρουτζ, πριν να είναι αργά. Ο Σκρουτζ έτσι γλυτώνει και μένει με το παράπονο ότι, αν είχε γίνει χρυσός, θα μπορούσε να πουλούσε τις φαβορίτες του, κάθε φορά που θα ξυριζόταν.
Διαβάστε όλο το άρθρο στο comicsloft.wordpress.com
