Μία από τις εκατοντάδες εκκλησιές τις αφιερωμένες στον άγιο Αθανάσιο Αλεξανδρείας. Ένας από τους εκατοντάδες ναούς της Οθωμανικής περιόδου, που ακολουθεί την κλασική μορφή της τρίκλιτης ξυλόστεγης βασιλικής με προστώο στη νότια και τη δυτική πλευρά και πεζούλια για να κάθεται ο κόσμος μετά τη Λειτουργία.
Ο Άγιος Αθανάσιος στον απάνω μαχαλά του πηλιορείτικου χωριού Άγιος Γεώργιος Νηλείας χτίστηκε στα 1795 εκεί όπου αρχίζει το δάσος. Η κομπανία (το συνεργείο) του Ζουπανοπολίτη ήταν περιζήτητο εκείνα τα χρόνια στο Πήλιο. Πετράδες, κτιστάδες, ξυλουργοί και ένας λιθοξόος, ο Μίλιος ο Ζουπανοπολίτης με τ’ όνομα.
Άφησε εξαιρετικά λιθανάγλυφα, πιο λαϊκά δεν γίνεται. Εντοίχισαν και μια επιγραφή. Να μνημονεύσουν όλα τα αξιομνημόνευτα. Άσχετο που αυτή η ανάλγητη ΔΕΗ έβαλε το ρολόι του μετρητή δίπλα στην επιγραφή του 1795. Αλλά υπάρχει και πολύ μεγαλύτερης έκτασης αναλγησία: το Υπ. Πολιτισμού και Αθλητισμού «Φορέας Υλοποίησης του Έργου Στερέωσης και Αποκατάστασης», όπως γράφει φαρδιά πλατειά η πινακίδα, άρχισε πράγματι το έργο στο πλαίσιο του «Επιχειρησιακού Προγράμματος ΕΣΠΑ 2007-2013». Προχώρησε το έργο. Σχεδόν τελείωσε το έργο. Αλλά, αιφνιδίως, οι εργασίες σταμάτησαν στο πάρα πέντε.
Τα συνεργεία μάζεψαν τα συμπράγκαλα κι έφυγαν. Άδεια λειτουργίας του ναού δεν δίνεται, διότι δεν ολοκληρώθηκαν εσωτερικά οι τελευταίες εργασίες και υπάρχει κίνδυνος. Το χιόνι τρώει τη μικρή πλαϊνή πόρτα κι από το κενό χωράει να περάσει αλεπού. Να αντικατασταθεί το ξύλο χρειάζεται. Αλλά καθώς είναι το σωστό, δεν αφήνουν τους ντόπιους να αλλάξουνε την πόρτα, διότι το μνημείο είναι διατηρητέο.
Το κείμενο και οι φωτογραφίες έχουν αναρτηθεί στο Facebook στην σελίδα Πολιτιστική Εταιρεία Πανόραμα και μπορείτε να διαβάσετε όλη την ανάρτηση πατώντας εδώ.