Ο Βόλος άδειος σε ένα εκπληκτικό βίντεο του Παναγιώτη Μούκα.

Ο Βόλος μένει σπίτι και αυτό φαίνεται στα πλάνα από το βίντεο που δημιούργησε ο φωτογράφος Παναγιώτης Μούκας και δημοσίευσε στα social media του με τίτλο “Ο Βόλος έχει σύνθημα: Μένουμε Σπίτι…Covid-19 σε νικήσαμε γιατί αγαπάμε τη ζωή!”

Μπορείτε να δείτε το βίντεο εδώ

Λίγα Λόγια για τον Παναγιώτη Μούκα όπως αναφέρονται στην προσωπική του ιστοσελίδα www.moukasart.com

Δεν είμαι καλλιτέχνης ούτε κι επαγγελματίας.

Είμαι ένας απλός εραστής της τέχνης, κι όταν με ρωτάνε τι είμαι και τι κάνω, απαντώ :«απλά βλέπετε μέσα από τα δικά μου μάτια.»

Η ιστορία ξεκινά από παλιά και από πολύ μακριά, από τότε που ήρθε πρόσφυγας ο παππούς μου το 1922, από τα παράλια της Μικράς Ασίας. Πλανόδιος φωτογράφος, με μια τεράστια φωτογραφική μηχανή, γύριζε για το μεροκάματο. Είναι αυτό που λέμε καμιά φορά, εμείς για αλλού κινήσαμε και αλλού η ζωή μας πάει;

 Γεννημένος από τον Χρήστο και την Κωνσταντία στην πανέμορφη πόλη του Βόλου, Φλεβάρη του ΄66 και μεγαλώνοντας τα πρώτα χρόνια μου κοντά στον παππού, έβλεπα να αποθανατίζει με τον φακό του τα πάντα γύρω του. Πολύ αργότερα πια συνειδητοποιούσα ότι όχι μόνο θαύμαζα αυτό το «κλικ» αλλά καταλάβαινα και πόσο μαγικό μπορεί να αποδειχτεί.

Πάντα θυμάμαι τον εαυτό μου να κάθομαι έξω από το δωματιάκι του παππού, που εμφάνιζε για να προσέχω μην μπει κανένας μέσα και διαχυθεί φως με αποτέλεσμα να καούν τα αρνητικά, με κέρδος να μου δίνει τα παλιά εκτυπωμένα φιλμ.Η ιστορία όμως δεν σταμάτησε ούτε στον παππού αλλά ούτε και σε μένα που ακόμη η παιδική περιέργεια ρουφούσε σαν σφουγγάρι το κάθε τι γύρω από τη φωτογραφία.

 Η ιστορία συνεχίστηκε με τον πατέρα μου, έναν φωτογράφο με δύο μαγαζιά, οπότε και το ενδιαφέρον μου αμείωτο θα με έκανε να αγαπήσω τον φακό. Η σκέψη πάντα ήταν να μπω και εγώ κάποτε μέσα σε αυτό το θάλαμο να δημιουργήσω αυτό που φανταζόμουν, ώσπου 9 ετών το 1974 έκανα το πρώτο μου μοντάζ φωτογραφίας. Τι χαρά όταν μου είπε ο πατέρας μου ότι είναι πολύ πετυχημένο αυτό που έκανα! Μικρός ακόμα με την μηχανή του πατέρα, έστηνα άτομα για φωτογραφία και ρύθμιζα τα φώτα του στουντίου.  Από τότε θυμάμαι ότι στην παρέα παρίστανα τον φωτογράφο, να μπαίνω στον σκοτεινό θάλαμο, να εκτυπώνω και μάλιστα πολλές φωτογραφίες και να τις πουλάω. 

Έφηβος πλέων η απόκτηση μιας δικής μου φωτογραφικής μηχανής έγινε μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Εκείνη η ημέρα με σημάδεψε, όνειρο μιας ολόκληρης ζωής.

Όλα τα ωραία όμως κάποτε τελειώνουν και σε ότι αφορά την φωτογραφία και το πέρασμα μου από αυτή την εμπειρία, τελείωσε σχετικά γρήγορα. Έτσι και εγώ, στην ηλικία περίπου των 15 ετών και κάτι, πέρασα στη ΣΜΥ τεχνικός σαν μόνιμος υπαξιωματικός, μια δουλειά που δεν έχει σχέση με την φωτογραφία και γενικά με τη δημιουργία.

 Όσο πιο μακριά ήμουν στην καθημερινότητα μου από την μηχανή τόσο δυνάμωνε ο πόθος για δημιουργία, και τόσο λάτρευα το κάθε τι που έβλεπα, παρατηρούσα, γραμμές, κύκλους, χρώματα, ανθρώπους, όλα ενωμένα με μια σύνθεση που την έβλεπα μόνο εγώ,  προσπαθώντας να μην βλέπω τα πράγματα επαγγελματικά. Δηλαδή, η ύλη για την ύλη, αλλά μέσα από αυτή, να βγάλω την πνευματική πλευρά της, αυτό είναι που με συνάρπασε και το ονόμασα τέχνη, καλή τέχνη. Αν και δεν είμαι καλλιτέχνης ούτε κι επαγγελματίας, είμαι ένας απλός εραστής της τέχνης.