Φάρος Τρικερίου
Φρουρός στην είσοδο του Παγασητικού κόλπου, ο φάρος του Τρικερίου, είναι κτισμένος στο πιο μακρινό άκρο της χερσονήσου της Μαγνησίας, στο ακρωτήριο Καβούλια. Είναι κατασκευασμένος με ντόπια υλικά παρμένα από το άμεσο περιβάλλον του, αφού νοτιότερα στους θαλάσσιους ασβεστολιθικούς βράχους έχουν εντοπιστεί ίχνη λατόμευσης απ’ όπου έχει εξορυχθεί το οικοδομικό υλικό του.
Η πρόσβαση στο φάρο γίνεται είτε από τη θάλασσα με καΐκι, το οποίο μπορεί να δέσει σε μια υποτυπώδη μικρή τσιμεντένια σκάλα, είτε από την ξηρά από ένα παρακαπτήριο χωματόδρομο λίγο πριν την Αγία Κυριακή που στρίβει προς τα δεξιά και μετά από πορεία 15 λεπτών.
Κατασκευάστηκε το 1854 από τη γαλλική εταιρεία των οθωμανικών φάρων και εντάχθηκε στο ελληνικό φαρικό δίκτυο το 1881 με την προσάρτηση της Θεσσαλίας στο ελληνικό κράτος.
Ο πύργος χτίστηκε το 1918 για την τοποθέτηση και λειτουργία χειροκίνητου συστήματος περιστροφής του οπτικού, ενώ ως πηγή ενέργειας χρησιμοποιούνταν το φωτιστικό πετρέλαιο. Το 1979 ο φάρος ηλεκτροδοτήθηκε χωρίς να αφαιρεθεί το χειροκίνητο σύστημα περιστροφής του οπτικού και 1995 αυτοματοποιήθηκε.
Φάρος «Γουρούνι» Σκοπέλου
Βρίσκεται στο βόρειο άκρο του νησιού στον κάβο «Γουρούνι» απ’ όπου πήρε και το όνομα του και απέχει περί τα 10 χιλιόμετρα από τη Γλώσσα με την οποία συνδέεται με έναν χωματόδρομο. Το εστιακό του ύψος από την επιφάνεια της θάλασσας είναι 70 μέτρα. Τον συναντάμε αμέσως μετά τη Γλώσσα με κατεύθυνση προς το λιμάνι της χώρας Σκοπέλου.
Χτίστηκε από το Ελληνικό Δημόσιο το 1889 σύμφωνα με τη χρονολογία που υπάρχει στο φωτιστικό μηχάνημα. Πρόκειται για ένα εντυπωσιακό κτίσμα, το οποίο δεσπόζει στην καταπράσινη πλαγιά του βουνού, αποτελείται από το φαρόσπιτο και τον ενσωματωμένο σ ’αυτόν πύργο, στην κορυφή του οποίου είναι το φωτιστικό σώμα.
Αρχικά ο φάρος λειτουργούσε με φωτιστική ύλη το πετρέλαιο, ενώ στα χρόνια της κατοχής παρέμεινε σβηστός. Επαναλειτούργησε το 1944 και το 1984 ηλεκτροδοτήθηκε και συνέχισε να λειτουργεί ως επιτηρούμενος μέχρι το 1989 που αυτοματοποιήθηκε. Το χαρακτηριστικό του φάρου είναι τρεις λευκές αναλαμπές ανα τριάντα δευτερόλεπτα και η φωτοβολίδα του φθάνει τα 20 ναυτικά μίλια.
Φάρος Ψαθούρας
Η Ψαθούρα είναι μια βραχονησίδα στο κέντρο του Αιγαίου. Αποτελεί το ανατολικότερο τμήμα του συμπλέγματος των Βορείων Σποράδων και ανήκει διοικητικά στο Δήμο Αλοννήσου.
Είναι νησί επίπεδο, έχει μέγιστο ύψος 14 μέτρα, από την επιφάνεια της θάλασσας. Πάνω στο νησί υπάρχουν έντονα τα ίχνη της αρχαίας κατοίκησης και αναφέρεται ότι στο υποθαλάσσιο τμήμα μεταξύ Ψαθούρας-Ψαθονησίου υπάρχει βυθισμένη πολιτεία, τα ερείπια της οποίας διακρίνονται στο βυθό.
Ο φάρος είναι ορατός από αρκετά μακριά και φαίνεται να βγαίνει απευθείας από τη θάλασσα, αφού το υψόμετρο του νησιού είναι χαμηλό και χάνεται στον ορίζοντα.
Χτίστηκε στο τέλος του 19ου αιώνα και πρωτολειτούργησε το 1895 με πηγή ενέργειας στην αρχή το πετρέλαιο και χαρακτηριστικό σταθερό φως με φωτοβολίδα 19 μίλια. Το 1987 αντικαταστάθηκαν τα μηχανήματα του πετρελαίου με άλλα από ηλιακή ενέργεια , ο φάρος αυτοματοποιήθηκε και λειτουργεί μέχρι και σήμερα ως επιτηρούμενος με χαρακτηριστικό μια λευκή αναλαμπή ανα 10’’ και φωτοβολίδα 17 ναυτικά μίλια.
Φάρος Αργυρονησου
Η Αργυρόνησος βρίσκεται στον Ευβοϊκό κόλπο και ανήκει διοικητικά στο Δημοτικό Διαμέρισμα Αχιλλείου του Δήμου Πτελεού. Είναι μια μικρή νησίδα η οποία στο μεγαλύτερο μέρος της είναι ιδιόκτητη, εκτός από ένα μικρό τμήμα στην ανατολική του πλευρά που ανήκει στο Δημόσιο, πάνω στο οποίο είναι κτισμένος ο ομώνυμος φάρος. Η πρόσβαση γίνεται με ιδιωτικό σκάφος από τον παραλιακό οικισμό του Αγίου Δημητρίου. Κτίστηκε το 1899 και αποτελείται από το φαρόσπιτο και τον ενσωματωμένο πύργο.
Φάρος Ρέπι
Βρίσκεται στην ομώνυμη νησίδα, στα νοτιανατολικά της Σκιάθου και υπάγεται διοικητικά σ ’αυτήν. Τον συναντάμε στα αριστερά μας μόλις βγούμε από το λιμάνι του νησιού με κατεύθυνση το λιμάνι της Γλώσσας Σκοπέλου.
Κτίστηκε το 1914 από το Ελληνικό Δημόσιο και περιλαμβάνει το φαρόσπιτο και τον ενσωματωμένο σ ‘αυτόν κυλινδρικό πύργο.
Ο πύργος του είναι κυλινδρικός και έχει ύψος 11 μέτρα ενώ το εστιακό ύψος του φάρου είναι 42 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας, η δε φωτοβολίδα φτάνει τα 42 μέτρα.
Αποσπάσματα από κείμενα του Δημήτρη Παλιούρα όπως καταγράφηκαν στο περιοδικό Εν Βολω τεύχος 3 «Θάλασσα» Φωτογραφίες faroi.com
