Ο Στέλιος Χλιαράς γεννήθηκε το 20/06/1984 στην Κοζάνη, ζει και εργάζεται στο Βόλο.
Αποφοίτησε από τη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου το 2008, και από την Κοινωνική Θεολογία του Πανεπιστημίου Αθηνών το 2012.
Έχει παίξει στις παραστάσεις Το σακάκι που βελάζει (Δη.Πε.Θε. Βόλου), Η ιστορία ενός γάτου που έμαθε σε ένα γλάρο να πετάει (Δη.Πε.Θε. Βόλου), Αχαρνείς (Εθνικό Θέατρο), Ρωμαίος και Ιουλιέτα (θέατρο του Νέου Κόσμου), Παραμυθ…issimo (θέατρο Πόρτα), Βυσσινόκηπος (θέατρο Άσκηση), Ήταν Κάποτε (Δη.Πε.Θε. Κοζάνης & θέατρο Επί Κολωνώ), Σήμερα ούτε Άμλετ (Δη.Πε.Θε. Κοζάνης), Dourgouti Island (περιπατητική παράσταση στον Νέο Κόσμο, στην ιστορική συνοικία Δουργούτι), Μια φορά κι ένα τσουκάλι (Θεατροδρόμιο), Κατάδικος (Δη.Πε.Θε. Κοζάνης), κ.α.
Για την παράσταση ‘Ηταν Κάποτε, έχει βραβευτεί με το βραβείο α’ ανδρικού ρόλου στο Athens Suitcase Festival του θεάτρου Olvio.
Σκηνοθέτησε τις παραστάσεις Ήταν Κάποτε (Δη.Πε.Θε. Κοζάνης), Αντιγόνη (ομάδα Χ·αίρεται), Προς φυγή (Άρσις – ομάδα Χ·αίρεται) Μαγεμένα παραμύθια, Βραδιάζει κ. Γαλάτεια (Δη.Πε.Θε. Κοζάνης), Ιστορίες του Κάτω Κόσμου (Θέρος Festival), Χριστουγεννιάτικο Μυστήριο (Δη.Πε.Θε. Κοζάνης), κ.α.
Παράλληλα έχει διδάξει στα εργαστήρια θεάτρου παιδιών και εφήβων του Δη.Πε.Θε. Κοζάνης, καθώς επίσης έκανε θεατρικό παιχνίδι σε ΑΜΕΑ του συλλόγου Ηλιαχτίδα.
Η ομάδα θεάτρου Χ·αίρεται
Το 2011 ίδρυσε την ομάδα θεάτρου Χ·αίρεται, στην οποία είναι καλλιτεχνικός υπεύθυνος. Η ομάδα Χ·αίρεται έχει επιχορηγηθεί δύο φορές από το Υπουργείο Πολιτισμού, έχει συνεργαστεί με το Θέατρο Τέχνης, το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, το Δη.Πε.Θε Κοζάνης, κ.α., ενώ παράλληλα έχει παρουσιάσει παραστάσεις σε χωριά και απομακρυσμένες περιοχές που δεν πηγαίνει εύκολα το θέατρο.
Είναι εκλεγμένος σύμβουλος και υπεύθυνος πολιτισμού στην Κοινότητα Κοζάνης, είναι vegan ακτιβιστής με την ομάδα Liber Animals Volos, ενώ από το 2002 είναι εθελοντής στο Σώμα Ελλήνων Προσκόπων. Έχει μια κόρη 3 χρονών, και το όνειρό του είναι η δημιουργία μιας καλλιτεχνικής οικοκοινότητας σε μη αστικό περιβάλλον, όπου οι καλλιτέχνες θα μπορούν να δημιουργήσουν σε συνθήκες ασφάλειας, ελευθερίας, αυτάρκειας, και διαρκούς ανατροφοδότησης με την τοπική, την εθνική, αλλά και την διεθνή κοινότητα.
