Σκεφτείτε, πως μένετε κάπου, σε μια πόλη, έχοντας μια δουλειά «στρωμένη», η οποία θα σας προσφέρει ένα καλό εισόδημα, δίπλα σε όλη την οικογένεια σας, γονείς, αδέρφια, συγγενείς. Παρόλα αυτά, εσείς αποφασίζεται να φύγετε από εκεί και να πάτε να ζήσετε σε ένα ορεινό χωριό στο νομό Καρδίτσας, το Πετρίλο.
Ένα χωριό που βρίσκεται στις πλαγιές των Αγράφων σε υψόμετρο 1.160 μέτρων, στο οποίο κατά τη διάρκεια του χειμώνα ζουν λιγότεροι από 14 άνθρωποι, με τον υδράργυρο να βρίσκεται το μεγάλο μέρος του έτους υπό το μηδέν και με την κοντινότερη πόλη, να απέχει περί τα 35 χιλιόμετρα.
Για τους περισσότερους, μόνο και μόνο η θερμοκρασία, καθώς και η απόσταση από την κοντινότερη πόλη θα έκανε αυτή τη σκέψη απαγορευτική. Κάτι τέτοιο όμως δεν συμβαίνει για τον Κωνσταντίνο Βασιλακάκο, ο οποίος από το 2013 έχει γίνει «μόνιμος κάτοικος Πετρίλου», όπως, χαριτολογώντας, αυτοαποκαλείται.
«Από τότε που με θυμάμαι μου άρεσε να είμαι στο χωριό»
«Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, θυμάμαι να έχω τις πιο όμορφες και ωραίες αναμνήσεις στο χωριό Πετρίλο» είπε στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο Κωνσταντίνος Βασιλακάκος και προσθέτει: «Μπορεί οικογενειακώς να ζούσαμε στην Αμφίκλεια και να πήγαινα εκεί σχολείο αλλά από τότε που με θυμάμαι μου άρεσε να είμαι στο χωριό. Καθώς περνούσαν τα χρόνια και μεγάλωνα αποφάσισα να ζήσω στο Πετρίλο που αγαπώ».
Μάλιστα όπως παραδέχεται δε θα μπορούσε να ζήσει αλλού καθώς «είναι το μόνο μέρος που μπορώ και νιώθω καλά» παρά τα πολλά προβλήματα που αντιμετωπίζει ένας άνθρωπος, ιδιαίτερα ένας νέος 26 χρόνων, όπως ο Κωνσταντίνος. Πρώτο και κύριο εμπόδιο για κάποιον νέο να ζήσει στο χωριό είναι η μοναξιά, καθώς για αρκετό καιρό δεν υπάρχει κάποιος στη γειτονιά του, ενώ υπάρχει διάστημα που για μια εβδομάδα δεν έχει δει άνθρωπο. Μεγάλο ζήτημα είναι κι αυτό των προμηθειών, καθώς θα πρέπει να πάει στο Μουζάκι, που βρίσκεται σε μια απόσταση 35 χιλιομέτρων.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα η υγειονομική περίθαλψη
Σημαντικό επίσης είναι το ζήτημα της υγειονομικής περίθαλψης καθώς το χωριό δεν έχει γιατρό κι αυτό «δεν σου επιτρέπει να πάθεις κάτι. Το γεγονός ότι ζω μόνος μου στο χωριό είναι τέλειο» αλλά όπως αναφέρει «αν για παράδειγμα πέσω από ένα δένδρο και χτυπήσω μπορεί να περάσουν και δυο μέρες μέχρι να έρθουν να με ψάξουν».
Όμως, το πιο μεγάλο πρόβλημα σύμφωνα με τον ίδιο είναι αυτό της συντροφικότητας. «Καλά τα βουνά και τα αστέρια και η ζωή στο χωριό. Υπάρχει ένα τίμημα που πρέπει να πληρώσεις κι αυτό είναι ότι δεν μπορείς να έχεις σύντροφο» δηλώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Κωνσταντίνος και υπογραμμίζει ότι «αυτό το πληρώνουν οι περισσότεροι χωριανοί γιατί δεν έχει σημασία αν έχεις ή όχι την οικονομική δυνατότητα».
Ωστόσο ο ίδιος δεν το βάζει κάτω και προσπαθεί να κάνει την κάθε μέρα να είναι ξεχωριστή και μοναδική. «Υπάρχουν μέρες που θα σηκωθώ, θα φάω πρωινό κι έπειτα θα απολαύσω να κόβω ξύλα για το τζάκι μου. Κάποιες άλλες μέρες θα αφοσιωθώ κάνοντας δουλειά στον υπολογιστή. Άλλες μέρες θα πάω να κοιμηθώ στα βουνά. Δεν ζω όπως οι περισσότεροι άνθρωποι. Μου αρέσει να κάνω διάφορα πράγματα για να μην βαριέμαι ποτέ» σημειώνει.
Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ
