Επισκεφτήκαμε το εργοστάσιο “Οινοπνεύματος” στο Βόλο

Μέρες πριν το δεύτερο λοκντάουν βρέθηκα στην περιοχή του Οινοπνεύματος για να κάνω ένα ρεπορτάζ για αυτό το ερημωμένο εργοστάσιο.Γύριζα γύρω γύρω τον μαντρότοιχο προσπαθώντας να βρω έναν τρόπο να μπω μέσα. Βρήκα μια μεγάλη πόρτα , λέω αυτή θα ήταν  η κεντρική πύλη αλλά μάταια αφού ήταν κλειδωμένη με μια αλυσίδα σκιουριασμένη από την φθορά των χρόνων .

Έτσι αποφάσισα να κάνω ένα κύκλο μπας και βρω κάτι ανοικτό να μπω μέσα στο κτίριο.

Πράγματι από την δυτική πλευρά όλα είναι γκρεμισμένα , κάποιος ιδιώτης προφανώς έχει μετατρέψει το προαύλιο του εργοστασίου με μάντρα οικοδομικών υλικών  και πιο εκεί ανοικτές οι πύλες του γκρεμισμένου κτιρίου .

Από την ώρα που πέρασα μια αίσθηση μοναξιάς με κατέκλυσε.Σκουπίδια ,πέτρες και ένα φθαρμένο από τον χρόνο συγκρότημα κτηρίων είναι ότι βλέπω. Τα γκράφιτι στους διαλυμένους τοίχους και τα αγριολούλουδα δίνουν μια νότα ζωής στον νεκρό αυτό κόσμο.

Περπάτησα γύρω από το εργοστάσιο για να έχω μία γενική άποψη.

Αφού έκανα έναν έλεγχο  γύρω από το κτίριο μετά κινήθηκα προς το εσωτερικό του.

Το φως λίγο. Στο πάτωμα σκουπίδια, σύριγγες, καλώδια , κουβέρτες  και  οι τοίχοι γκρεμισμένοι. Με προσοχή μπήκα μέσα να τραβήξω μερικές φωτογραφίες.

Συνέχισα λοιπόν στο επόμενο δωμάτιο.Ένα περιστέρι πετάχτηκε  και να πω την αλήθεια με τρόμαξε…μετά ξανά ησυχία.

Στο βάθος ενός  δωματίου μια κουβέρτα που πιθανόν ανήκει σε κάποιον  άστεγο που έχει βρει τρόπο να δραπετεύσει από τον κόσμο μας .Εδώ αποφεύγει τα βλέμματα και βρίσκει ηρεμία. Ένιωσα ντροπή και σιγά-σιγά απομακρύνθηκα για να συνεχίσω την εξερεύνηση μου.

Σε ένα άλλο δωμάτιο η στέγη έχει καταρρεύσει και ο ήλιος φανέρωνε όσα οι άνθρωποι δεν θέλουν να βλέπουν…η θλίψη και η εγκατάλειψη κυριαρχούν και πάλι. Πόρτες που οδηγούν σε άλλα δωμάτια σε καλούν να περάσεις πιο βαθιά σε αυτόν τον διαλυμένο λαβύρινθο.

Ένα άλλο κτίριο του εργοστασίου δείχνει βομβαρδισμένο. Η στέγη έχει διαλυθεί και ο αέρας κουνάει μπρος – πίσω τα σίδερα που κρέμονται. Με ένα θλιμμένο τρίξιμο τα ακούς να σου εξιστορούν με παράπονο τι έχει συμβεί όλα αυτά τα χρόνια…αλλά και να σε προειδοποιούν ότι οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να γκρεμιστούν.

Ξαναβγήκα στο προαύλιο και έριξα μια ματιά.

Η πόλη απλώνεται γύρω από το εργοστάσιο και σαν να έχει γυρίσει την πλάτη της σε αυτόν τον τόπο, ακόμα και εγώ αισθανόμουν αόρατος.Πέρασα την πόρτα και βρέθηκα ξανά στον δρόμο. Κάποιοι περαστικοί με κοίταξαν περίεργα.

Μια μονοκατοικία απέναντι από το εργοστάσιο δείχνει να έχει μια ζωντάνια από τις συνομιλίες των ενοίκων , χτυπάω του κουδούνι και εμφανίζεται ένας ευγενικός νεαρός από τον οποίο όμως δεν μπόρεσα να πάρω καμία πληροφορία λόγω της ηλικίας του,πιο πέρα δυο ενήλικες συζητούσαν και τους πλησίασα .

Ούτε και αυτοί γνώριζαν κάτι αφού ήταν καινούργιοι στη γειτονιά όπως μου είπαν.Ας είναι , είπα δεν πειράζει μια άλλη φορά θα έρθω πιο “οργανωμένος”

Στάθηκα για λίγο και ένιωσα την διαφορά ανάμεσα στην πόλη και το εργοστάσιο. Η πόρτα πίσω μου ήταν μία ‘Πύλη’.

Τέτοιες στιγμές γελάω με αυτούς που δεν πιστεύουν στις ‘πύλες’ προς άλλους κόσμους….μόλις πέρασα μία.

Οι φωτογραφίες και το κείμενο ανήκουν στο Secret Volos

Παλιά άποψη του εργοαστασίου φωτογραφίες από το ΔΗ.ΚΙ